Wojciech Chorkowski ( ok. 1690-1761)

Wojciech występuje w kompleksie Rybitwy-Kozuby-Kuchary gdzie jego potomkowie pozostają do około 1830 roku.

Nie posiadam informacji czy Wojciech lub jego ojciec posiadał wcześniej jakieś majętności na Ziemi Łęczyckiej, czy udał się tu za sprawą ślubu

Wojciech poślubił  Domicellę z Kraśnickich herbu Rawicz. Kraśniccy w tym czasie dzierżą min. dobra Gledzianowskie (Gledzianów, Gledzianówek) koło Witoni, a więc w sąsiedniej parafii. Ślub musiał się odbyć przed rokiem 1739, ponieważ w tym roku Wojciech świadkuje na ślubie szwagra Macieja Kraśnickiego miecznika ziemi bracławskiej i Joanny z Suskich primo voto Wągrowskiej, w Żelaznej (należacej do Suskich) w parafii Mazew.

Jeśli chodzi o sprawy majątkowe do Wojciecha niewątpliwie należały Kuchary (zwane też potocznie Charkowskie)  i Rybitwy koło Topoli Królewskiej oraz dzierżawa części Szamowa wespół z Jankowskimi. Posiadał udziały w ojcowiźnie majątku Ralewice. W 1744 dzierżawił Wolę Pierową (gm. Ostrowy)

Pełnił urząd miecznika chełmińskiego, więc musiał posiadać jakieś dobra w dawnej ziemi chełmińskiej. Jest wymieniany jako członek Kampanii Pospolitego Ruszenia z woj. łęczyckiego wg. spisu z 1733 roku.

W 1740 świadkuje na ślubie Józefa Grabowskiego regenta łęczyckiego z Katarzyną Szamowską z Witaliszewic, córką Antoniego. Czy Wojciecha łączyły go jakieś bliższe koligacje rodzinne z Szamowskimi, nie ustaliłem.

W 1749 w grodzie łęczyckim Wojciech oblatuje dokument w którym przedstawia się dzierżawcą Nędzerzewa oraz Rybitw po Łętkowskich. W 1759 w Kucharach w obecności wdowy Franciszki ze Słubickich 1-voto Kleniewskiej 2-voto żony Szymona Grabowskiego, oraz jej syna Józefa Kleniewskiego z jednej strony i Wojciecha Charkowskiego z drugiej następuje potwierdzenie umowy dzierżawy (?) dóbr części Szamów oraz przelania  pewnych sum na  Katarzynę i Felicjanne panny z 1 małżeństwa oraz Józefa z drugiego. Następnie Charkowski jako posesor Szamowa zobowiązuje się sukcesorom przelać prowizję: 1 tys Słubickiej (ultimo voto Grabowskiej) oraz jej synowi Józefowi oraz pannom Kleniewskim jako posag z dóbr matczynych.

W tym samym roku Wojciech Charkowski potwierdza umowe dzierżawy zawartej w Kucharach oraz zobowiązuje się do wypłacenie pewnych sum Jadwidze (z Szamowskich) Magnuskiej oraz łowickiemu konwektowi Zakonu Św.  Franciszka. (obecnie Klasztor Sióstr Bernardynek)  

W 1744 roku jako wuj panny młodej, jest świadkiem na ślubie Jerzego Kossobudzkiego posesora części Kołomii i Agnieszki Łętkowskiej córki Franciszka. Wojciech spłaca pewne sumy zapisane na dobrach Kuchary i Rybitwy córkom Kossobudzkich: Zofii i Mariannie.

W 1759 roku Wojciech występuje jako świadek na ślubie Maksymiljana Rogoyskiego, cześnika winnickiego z bratanicą Elżbietą Chorkowską– córką Stanisława.

W styczniu 1761 roku podpisuje się na dokumencie dt. wymiany poddanych z dzierżawionego Szamowa z poddanymi z Osędowic które w tym czasie dierżawił Antoni Zawisza łowczy łęczycki. Niedługo po tym w lutym 1761 r. Wojciech zmarł w majątku Ralewice – należących do brata Stanisława. Bezdzietny. Został pochowany w grobowcu przy ołtarzu Najświętszej Marii Panny w kościele w Zadzimiu.

Jego żona Domicella z Kraśnickich zmarła  rok później w 1762 roku w Kucharach.

Wojciech po swej bezpotomnej śmierci prawa do dóbr Kuchary i Rybitwy przekazał na rzecz bratanka Mateusza, (syn Stanisława). Udziały w dobrach Ralewice, otrzymał  bratanek Aleksy, syn z trzeciej żony Stanisława Jadwigi Korzenickiej.