Ignacy Szamowski herbu Prus I
Szamowski Ignacy herbu Prus I (zm. 1827 r.), podczaszy orłowski, działacz sejmikowy, targowiczanin, poseł na sejm Księstwa Warszawskiego.
Był najstarszym synem Feliksa (Felicjana) Szamowskiego i poślubionej w 1746 r. Eleonory z Kwiatkowskich, córki Jana Jaksy Kwiatkowskiego ( zm. 1735) kasztelana inowłodzkiego, i Marianny z Dębińskich .
Ojciec Szamowskiego działacz sejmikowy, w roku 1764 elektor Stanisława Augusta, był w latach 1765-71 wojskim orłowskim. Przystąpił w 1767 r. do konfederacji radomskiej i został jej konsyliarzem, tego roku obrano go deptantem (przedstawiciel szlachty i duchowieństwa) z Łęczycy na Trybunał Koronny. Awansowany 25 I 1771 na łowczostwo inowłodzkie, 30 IV 1772 został cześnikiem inowłodzkim, a 2 VII tego roku podstolim orłowskim. Z ostatniego, urzędu podczaszorstwa orłowskiego (pd 3 XI 1776 r.) zrezygnował 1787 r., na rzecz Szamowskiego (syna).
Ignacy Szamowski miał trzech braci: Romualda, Onufrego, chorążego kawalerii narodowej, i Mateusza, szambelana ( w spisie A.Magiera nie występuje), członka łęczyckiej Komisji cywilno-wojskowej, oraz Magdalenę, żoną Antoniego Dzierzbickiego (zm. 1780) cześnika inowłodzkiego i podstolego orłowskiego. Współcześnie z Szamowskicm działął jego stryj, (!)Ignacy Szamowski, skarbnik inowłodzki w latach 1780-92.
Ignacy Szamowski był obecny na zjeździe szlachty łęczyckiej, na którym ustalono barwy munduru wojewódzkiego. Asesorował na sejmikach deputackich (15 VII 1778) i podsejmowym (21 VIII 1786). Sam został deputantem do Trybunału koronnego z Łeczycy na sejmiku obradującym 15 VII 1787; po rezygnacji ojca otrzymał 9 XI tego roku nominację na podczaszorstwo orłowskie. W r. 1788 uczestniczył w elekcji deputata w Łęczycy; sejmik został rozdwojony a Szamowski i jego brat Mateusz opowiedzieli się za kandydatem stronnictwa królewskiego Ignacym Stokowskim. W czasie Sejmu Wielkiego Szamowski był obrany członkiem komisji przygotowującej nowe tabele dla dóbr ziemskich i duchownych w pow. orłowskim. W trakcie reorganizowania armii 9 XII 1791, po dziesięciu latach służby jako sowity w 16. chorągwi Kawalerii Narodowej, dymisję w randze chorążego. W czasie przygotowań do sejmików lutowych w 1792 r. zaliczał się do grona przeciwników zaprzysiężenia stawy Rządowej i współdziałał z antykonstytucyjną opozycją. Na sejmiku starał się o urząd komisarza granicznego, lecz przegrał w głosowaniu. Wraz z innymi członkami rodziny zaangażował się w tworzenie związku targowickiego w Łęczyckiem; po akcesie województwa z 6 VIII tego roku (konsyliarzem wówczas został jego brat Romuald), na kolejnym zjeździe skonfederowanej szlachty łęczyckiej 20 VIII sam złożył akces i został jednym z konsyliarzy (członek rady wykonawczej) związku.
Zapewne to Szamowski a nie Ignacy Szamocki został w listopadzie 1806 komendantem Łęczycy, oswobodzonej przez oddziały gen. Jana Henryka Dąbrowskiego; on też zapewne jako major 1. p. I Legii złożył 5 VI 1807 dymisję. W Ks. Warszawskim był od r. 1809 posłem do sejmu z okręgu tworzonego przez powiat łęczycki i orłowski. W 1822 r. został deputantem z tego okręgu; występował tego roku jako pułkownik WP. Zapewne to on przewodniczył 30 VII 1812 zgromadzeniu obywateli gminnych powiatów łęczyckiego i orłowskiego, na których uchwalono akces do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego pod laską Adama Kazimierza Czartoryskiego.
Dzięki pomocy rodziców Szamowski nabył w 1789 r. w Łęczyckiem wieś Grodno, a w 1791 r. część Pomorzan, gdzie wyłożył 370 zł węgierskich na kupno karczmy. W wyniku dokonanego przez rodziców działu dóbr otrzymał Witaliszewiczki (Witaliszewice) i Komaszyce, natomiast Grodno miał przekazać bratu Mateuszowi. W 1826 r. posiadał Witaliszewice (Witaszewice), Witaliszewiczki, Komaszyce i Michałowice, ponadto kamienicę w Łęczycy oraz kapitały ulokowane na dobrach Szamów, Wargawa Młoda i Glinnik. Zmarł 24 X 1827 r.
W nieznanym czasie Ignacy Szamowski poślubił Rozalię z Zawadzkich (zm. 23 III 1870 r); ich jedynym synem był Eugeniusz Kajetan (zm. 27 II 1870), w aktach herodii i u Elżbiety Sęczys mylnie występujący jako wnuk Ignacego.
Autor:Hanna Żelek-Kleszcz
---------------------------------------------------------
Bibliografia:
Polski Słownik Biograficzny T.46/4 zeszyt 191 str. 589