Dzieje Szamowa

Wieś szlachecka po raz pierwszy wzmiankowana w księgach sądowych łęczyckich już w 1386 roku. Gniazdo rodowe  zasłużonej rodziny Szamowskich h. Prus I-mo. Pierwsze wpisy z ksiąg sądowych łęczyckich z lat 1386 - 1399 wymieniają Lekarda (Lecarth de Shamowo) i prawdopodobnie jego synów: Stanisława, Bogute i Tomasza (Thomas Lekartowicz) -  pierwszych znanych nam właścicieli i dziedziców wsi.

W 1386 r. Lecawko (prawdopodobnie chodzi tu o Lekarda) w obliczu świadków dzieli dobra w Szamowie pomiedzy synów: Tomasza i Bogutę.

Thoma de Szanouo producit testes contra Lecawco et suos duos filios: Felislaus de Turzinouo, Welislaus de Turzinouo, Mathais Czeslai, Petrus Micossij de Kozubi, Nikolaus de Weprzki Rota: quod ex divisione paterna cum fratribus mihi deti in Szanouo pro una porcione Tome cum fratre Bohuta. Terminus infra duos septimanas [K.S. T 1,162]

Z zapisu z 1394 roku można wywnioskować że Jan z Szamowa mógł być synem Stanisława:

 Johannes de Szamowo iurabit, quod tenet partem hereditatis a Stanislao et non Fitka Albertus de Shamouo (Jan z Szamowa który posiada części dziedziczne Stanisława[...])

Zapisek z 1407 r. dt. oczyszczenia szlachectwa Dominika ze Świerczyna podaje za świadków Stanisława, Andrzeja, Urbana i Pietrasza herbu Prusy, zawołania Słubica, prawdopodobnie właścicieli działów w Szamowie.

Jednak najstarszym dokumentem potwierdzającym istnienie wsi jest  dokument Macieja Drzewieckiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego (Archiv.Capit. Gnes. Liber provileg. II 1459 r.) dotyczących erygowania altarii św. Aleksego w kolegiacie łęczyckiej (Tumie). Czytamy tam, iż altaria ta (ołtarz) erygowana była przez arcybpa. Jarosława Bogorię Skotnickiego, a więc w latach 1342-1376. Opisy uposażenia altarii, wymieniają min. dziesięcinę z Szamowa.

W latach 1484-1513 Szamów należy do Jana, kasztelana konarskiego łęczyckiego o którym wspomina min. Metryka Koronna.

W roku 1487 Jan Szamowski przenosi wsie Szamów i pobliską Wargawę na tzw. prawo niemieckie:

 Joanni Schamowsky, castellano Conariensi, datum est ius theutonicum super villas ipsius Schamowo et Wargawa, in terra et districtu Lanciciensi sitas. [MK 19, f. 204,MRPS I, nr 1872].

 Lustracje dóbr i uposażeń kościelnych Jana Łaskiego z początku XVI w. wymieniają dziesięcinę płaconą przez dziedziców Szamowa proboszczowi w Witoni.

Według rejestrów skarbowych z 1576 roku, właścicielem Szamowa był Jan Szamowski kasztelan brzeziński wraz z żoną Anną Sierakowską h. Ogończyk, wojewodziną łęczycką. Dobra Szamów obejmowały wówczas 10 łanów, i posiadały 8 zagrodników, karczmę, 5 osadników lub kmieci, 1 rzemieślnika. 0,5 łąna w Szamowie należały do Pawła i Mikołaja Ossędowskich z Osędowic.

Oprócz Szamowa do Jana i jego brata Bartłomieja rejestr wymienia inne dobra: Wargawę, Oraczew, Gajew Górny, Ktery Zieleniew, , Kalinową, Włosków, Siemieniczki, Młogoszyn.

Kolejno po Janie właścicielami Szamowa min. byli:

• Stanisław, żona Helena Piaskowska herbu Junosza. Zmarł przed 1644,

• Bracia Piotr, Krzysztof i Stanisław w latach 1649-1695

Pod koniec XVII wieku  majątek podupadł, i na poczatku XVIII wieku stał się własnością wierzycieli. To sprawiło że gniazdo rodowe przez ok 100 lat przestało należeć do rodu Szamowskich. Dopiero na początku XIX wieku po trwającym 35 lat procesie sądowym Szamowskim udało się je odzyskać. Ale po kolei …